BÂ’S

Ümidim olsaydı, devam ederdim.
Sevecek nedenim kalsaydı
Veya beklemek sevap sayılsaydı…
Ben çok Müslüman birisiydim,
Bilmiyorum, belki öyleyim.

Yanı başından, uzağından,
Kokunu alabildiğim yerlerden,
Geçtiğin yolları,
Sevdiğin kişileri,
Hepsini ezberledim.

En sevdiğin şiiri ezberledim,
Seni ezberledim,
Beklemeyi ezberledim.
Sabırla kan kardeşiyim…
Tek temennim,
Tek ümidim.

Benim sevecek kimsem yoktu,
Sevmek nedir, onu da bilmem.
Ama senin yollarına,
Yazdıklarına, yazmadıklarına,
Söyleyemediklerine,
Attığın adıma,
Aldığın nefese,
Seninle birlikte gelen bahara,
Hatta senin adına,
Evinin yollarına,
Senin bile fark etmeyeceğin ayrıntılara…
Ben sana âşık oldum.

Kimse inanmadı, sevmedi,
Hayatta bir pürüz gibi kaldım.
Beni ben bile sevmedim.
Kimse sevmezken, ben seni sevdim.

Kuralları terk ettim,
Parayı terk ettim.
Sevmeyen kimseleri,
Seven kişilere tercih ettim…
Ve sevdim.

Kalemim tutmadı,
Bu akşam ya benim ölümüm,
Ya da bâ’sım,
Ya da hiçbir şey.

Ne olacağını biliyorum,
Sizler de biliyorsunuz.
Seven sevdiğine kavuşamayacak,
Hikâyeler yarım kalacak.

Ben burada, bu akşam size
Bir destan anlatıyorum.
Olmayacak duanın âminini,
Sevmeyecek kişilerin sevmeyeceğini,
Âşık olmanın ne kadar zor olduğunu…
Kim ne derse desin,
Sevmeyi öğretiyorum.

Ahmet Furkan YALÇIN