Veda eden bir kuş,
Yaptığı şeyin farkında değildi,
Bense farkındayım.
Bu bir son değil,
Ama hiç de başlamadı,
Veya bilmiyorum,
Başlamak isteyememiştir.
Ne yok olan kafiyeler,
Ne de kuruyan şiirler,
Savrulan yapraklar,
Yok olan muammalar.
Şiirin en güzeli ben değilim,
Ama sen de değilsin,
Veya bir başkası hak etmedi,
Edemez de gönlünü açmadan,
Bu diyardan geçemez de.
Aşkı anlayan yazamaz,
Yüreği taş bağlayan konuşamaz.
Beyabandan geçen,
Kuyulara muhtaç değil.
Sevgi çölünde,
Kimse kimseye muhtaç değil.
Aşk dediğin sevda çölü,
Mecnun’dan önce de vardı,
Leyla doğmadan önce de,
Aşk yaygın bir muammaydı.
Kimse sen var oldun diye,
Var olmadı; ben sevdaya daldım diye,
Mecnun olmadım,
Sense daha aşkı anlayamadın.
Bir çirkin yüzü sevmeni beklemiyorum,
Bana hayvan diyen birileri,
Demeye devam ediyor,
O dışarıda kalıyor,
Ben Nuh’un gemisinde.
Kuyuya düşmeden atıp tutmak kolay,
Ben de yazarım kuyuların hepsini,
Şiirlere nakşederim,
Bütün güzel sevenleri.
Sanma sen, ben gidersem,
Bir gün gene severler,
Ben gitsem yar değil,
Yaren olursun ancak.
Ama yine seviyorum,
Var olsan da yok olsan da,
Yazıyorum, bekliyorum,
Bekleyerek eriyorum.
Ahmet Furkan YALÇIN
Bir yanıt yazın