Korktuğum insanlar var,
Hem de çok korktuğum.
Kaçmak isteyip de kaçamadığım,
Birçok kişi var, yüzüne bakamadığım.
Alay edilmekten korkuyorum,
Misal ki bir gün düşersem,
Tekmelenmekten korkuyorum.
Karamsarım şu aralar,
Fark ettim ki yavaş yavaş
Tek kalmışım bu dünyada,
Sevenim de sevgim de kalmamış.
Ama yine de umudum var,
Yavaş yavaş yok olan
Olanaksız hayallerim,
Kimsesiz kalan benliğim.
Bağırsam kızarlar,
Sussam boğulurum.
Ne kadar anlatsam da
Anlayamazlar.
Belki, mesela,
Günün birinde
Severlerse şayet beni,
“Hayallerle ölüp gitti,”
Dersiniz şimdi.
Ben bu kadar kötü birisi değildim,
Sadece sevmek veya sevilmekten yana
Çok ümitli biriydim,
Şimdi değilim.
Boynumda urgan, ayağımda tabure,
Ölümü bekler kaldım hayatta.
Ne kadar anlatsalar da
Ölüm basit değil, yaşam da.
Sevgiden biçare kaldım,
Yüzüme bakan acıdı,
Acımla kaldım,
Yüzleşemedim.
Ne kadar sorsalar da
Kağıda dökemedim,
Sessizce içimde karaladım.
Şimdi de sessizce
İçimde öleceğim,
İçime gömeceğim.
Ahmet Furkan YALÇIN
Bir yanıt yazın