Yazar : Güven İLERU
Yüreğim neden üşüyor, anne?
Gözlerimden sen akarken, sıcık sıcık,
Dünyam sensizken zülmüne boğuluyor.
Sensiz kaldım diye mi?
İzdihaplar, acılar zihnimi kuşatıyor,
Hüznünle damarlarımdan akan kanlar dondu.
Anne, bana seslenişlerin kulaklarımda hâlâ,
Senin seslenişlerinle uyanmak,
Meryem’in kucağındaki İsa’nın gülüşü gibi,
Sesini artık duymuyorum.
Rüyalarıma gelir misin, anne?
Cennetin ırmaklarını titreten sesinle,
Adımla seslenir misin, anne?
Gözlerimi hüzne buladım, anne,
Ne çok severdim dizlerine başımı koymayı,
Cennetin güllerini eken ellerinle,
Sırma saçlarımı okşamanı severdim.
Anne, gül cemaliğini en son musalla taşına uzanırken gördüm,
Cennetin senin nuruna büründüğünü,
Misk kokuları saçan alnından öperken anladım.
Bu dünyada meleklerin göçüp gittiğini,
Seni cennette uğurlayışımda gördüm.
Anne, senden ayrılmak,
Mekke’ye yetim ve öksüz yürüyen
Peygamberin hüznü gibiydi.
Bir yanıt yazın