Yamalı bir özlemin kıyısında kalmışım.
Araftayım,
Kalbimin dikişlerini tutturamıyorum.
Sanki hüznün dalları sırtımda kırılmış gibi.
Gidemiyorum,gitmek istediğim yere.
Sanki tam varacakken ayaklarım tökezlenip bir uçuruma sürükleniyorum.
Özlemin kokusunu avuçlarında hissetiğim bunca kişi geçmişten bir bilet alıp gitmişler gibi.
Özlemek bir dil olsaydı lügatındaki ilk kelimede ben iliklenmiş olurdum.
Özlemek,
Her gün gözbebeklerine
Denizin mavisini,
Gök Kubbeyi,
Çiçekler yurdunu çizememektir.
Her gün kirpiklerini sayamayıp iç çekmektir.
Hayatın rutubetli tarafında kalmaktır.
Gökyüzünden sarkan üzümleri,çilekleri,şeftalileri kurutmaktır.
Özlemek,kalbin denizinde kurak topraklar oluşturup,sussuz bırakmaktır.
Zamanın kalbi yok,
Olsaydı
Ruhları,sevgileri,sevdaları ve vuslatı yetim bırakmazdı!
Özlemek,istediğin yere hicret edememektir.
İçimde bir istasyon kurmak istiyorum.
Özlenilen bütün trenleri durdurup her birini istenilen duraktan indirip,kalplere yolculuk yapmak istiyorum.
Kayıp adresleri,
Özlenmiş suretleri,
Silinmiş kalp izlerini,
Yeniden inşa edip,kalbimin raflarına çiçekler ekeceğim.
Gök kubbe yeniden rengine kavuşacak.
Çiçekten parfümler yapıp küf kokan gözler yeniden can bulacak,göz pınarlarına yıldız tozları sürüp,
tebessümler ekilecek dudak kenarlarına.
Özlemin tozunu sevgi rüzgarı ile kalplerden arındıracağım.
Kalplere kuşları havalandıracağım.
Özlemin lekesi yüreğinize değmemesi duasıyla,şiirle kalınız..
Mesken Eker
20.02.2025
Bir yanıt yazın