Her hücrem yeniden dirilişe bir hazırlıkta
Ölmüştü ruhum bedenimle bir karanfil bahçesinde
Sarmaşıklar kalbimi sarmış
Aşkımın özünü emmekte
Bir uçurumun dibinde idi ruhum
Tutunmuş bir toprak parçasına
Tam düşecekken tutundu masumiyeti yuva edinmiş bir güle
Dikenleri ruha şifa
Gözleri tehasürlüğünü yuva edinmiş
Nimet edindim o gülü
Acının acıyı iyileştirme gücü olduğunu o gülde farkettim
Ben eğilmiş bükülmüş bir çivi iken
Onda gördüm de kendimi dirildim, düzeldim
Dermansız bir hastalık gibiydi bu bendeki aşk
Ta ki karşıma çıkana kadar
Masumiyetini gözlerinden okurken
Yüreğimin fermanını yüreğine haykırdım anda
Hastalığıma şifa buldum, sende vesile oldun
O an kalbim kalbine bağlandı, hissettim, içimdeki sesle haykırdım…
Bir yanıt yazın