KAHVERENGİNİN TONU

Şiir yazılacak çok söz vardı
Kahverengi gözlere
Veya başka renk olsun,
Hiç fark eder mi?

Söylesem derya olur,
Sussam dert olur,
Konuşsam anlatamam,
Bağırsam ağlayamam.

Yazmak için yazsam,
Ağlamak için konuşsam,
Sana anlatsam kendimi
Veya giderek yok olsam.

Ne fark eder?
Ne bu iyi niyet?
Ben sana ne yaptım?
Ne oldu da
Beni düşünür oldun?

Şimdi diyecekler,
Kapının dışında kalanlar:
“Aşık oldu, zırvalıyor,
Yazdığını sanıyor ama yazamıyor.”

Gönlüne ateş düşmeyen adamlar
Bana ders veriyor.
Bana diyor ki:
“Ne yazdığını sanıyor?
Kendini adam mı sanıyor?”

Ben korktum, yalnızdım.
Benim arkamda dağlar yoktu.
Severken bile tek kaldım.
Ben severken bile yalnızım.

Şimdi onun bunun yanında yazmak kolay.
Alay etmek, aşağılamak kolay.
Sizin gibi adamlara laf anlatmak zor.
Şiirden anlamayan adamlara
Şiirle anlatmak zor.
Yaşamı okumak olanlar için hayat zor.

“Sana ne oldu? Sen bir garip adamdın,”
Dediler. “Sen çalışır, ekmek kazanırdın.
Şiir senin neyine?” dediler.
“Sen üç kelimeyi bir araya getiremezsin,
Sen konuşmayı bile bilmezsin,” dediler.

Ben kelimeleri bir araya getirmedim,
Kelimeler beni arasına aldı.
Kimse zorlamadı yaz diye,
Ben sevdim de yazdım.
Sevmeden de yazardım.

Şimdi diyecek olursak bunlara,
Laf-ı güzaf etmiş oluruz.
Lakin anlatacak olursak da
Konur gibi gözlere de
Esaret altında kaldım.
Yokluk içinde yok oldum.
Dumanın içinde boğuldum.
Kan yuttum, söylemedim.
Sakladım, lakin ağlayamadım.

Şimdi iyi şiir “o”,
Kötüsü “benim.”
Güzellikler onda saklı,
Bu dünyanın çirkinliği
Benim suçum.
Bu kadar günah içinde
Sevgiyle haşroldum.
Sandım ama boşa salladım.

Ben onu severken,
O benim sevgimi gördü,
Duydu, işitti, hatta belki de üzüldü.
Belki, “Sevmeseydi,” dedi.
Bu kadar insan dua etti.
İnsanlar aşka küstü, sevmedi.
Güzellikleri izledi, lakin söyleyemedi.

Cümleleri yuttu,
Yalanları yaktı.
Sevdiklerini sildi,
Onu sevdi.
O da sever sandı.
Uğraştı, aşkı aradı.
Aşka âmâ oldu ama
“Amalarda” kaldı.
“Keşkelerin” kurbanı.

Ahmet Furkan YALÇIN